Του Δημήτρη Πετιμεζά (petimezas@sevenart.gr)
Με αφορμή την παράσταση "Το όνομα μου είναι Rachel Corrie" η κ. Μάνια Παπαδημητρίου μας παρααχώρησε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης. Έχοντας ως βάση της την ιστορία της Rachel Corrie, της Αμερικανοεβραίας ακτιβίστριας που θυσιάστηκε για τον Παλαιστιακό λαό, η κ. Παπαδημητρίου σκηνοθετεί μια αληθινά σπουδαία παράσταση. Η επιλογή της Δήμητρας Σύρου στον ρόλο της Rachel, οι πολιτικές προεκτάσεις του έργου και η συνεισφορά της παράστασης στην προσπάθεια για το σπάσιμο του θαλάσσιου αποκλεισμού της λωρίδας της Γάζας είναι ορισμένα από τα σημεία που άξιζε να σταθούμε. Σαν επίλογος, τα μελλοντικά σχέδια της κ. Παπαδημητρίου σε μια χρονιά που όπως για τον καθένα μας έτσι και για το θέατρο προμηνύεται δύσκολη.
Δημήτρης Πετιμεζάς: Για την συγκεκριμένη παράσταση όπως και σε κάθε έργο που είναι μονόλογος είναι πολύ κρίσιμη η επιλογή του ηθοποιού. Πως καταλήξατε στην επιλογή της κ. Σύρου; Πως ήταν η συνεργασία σας;
Μάνια Παπδημητρίου: Η επιλογή της Δήμητρας έγινε όταν την είδα στη σχολή να παίζει ένα στρατιώτη στον "Κύκλο με την κιμωλία" του Μπρεχτ. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι διαθέτει τα στοιχεία που κατά τη γνώμη μου χρειάζονταν για να πείσεις για τον ρόλο της νεαρής ηρωίδας… Δεν ήξερα όμως αν έχει τη δύναμη και το σθένος να υποστηρίξει ένα μονόλογο τόσο μεγάλο… Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου μου αποκαλύφθηκε ένα γενναίο πρόσωπο με φλόγα επαναστατική και δύναμη εσωτερική, κάτι που επίσης χρειάζεται, και κατά τη διάρκεια των προβών και των παραστάσεων πέρυσι είδα και το ταλέντο της να εξελίσσεται με ταχύτητα πραγματικά εντυπωσιακή. Εύχομαι και ελπίζω να πατήσει γερά και να προφυλάξει και να εξελίξει το χάρισμά της… Προσωπικά αν ήταν να διαλέξω άλλο ρόλο γι αυτήν θα της έδινα μία κωμωδία σαν δεύτερο βήμα.
Δ. Π.: Η παράσταση “Το όνομα μου είναι Rachel Corrie” είναι ένα έργο που μπορεί να μπει κάτω από την γενική ομπρέλα-κατηγορία “πολιτικό θέατρο”. Θεωρείτε πως στην Ελλάδα υπάρχει κοινό που να ενδιαφέρεται για το πολιτικό θέατρο; Κι ίσως πέρα από τους αντικειμενικούς περιορισμούς που μπορεί να συναντήσει ένα έργο λόγω του θέματος του, σήμερα στην Ελλάδα τι μπορεί να προσφέρει η ιστορία της Rachel Corrie;
Μ. Π.: Βεβαίως και υπάρχει κοινό που ενδιαφέρεται για το πολιτικό θέατρο. Ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ… Η ιστορία της Rachel Corrie μπορεί να προσφέρει επίγνωση και πληροφορίες για τα γεγονότα στην Παλαιστίνη που κανείς δεν μαθαίνει από την τηλεόραση ούτε από τον τύπο γιατί δεν γίνονται πρωτοσέλιδα.
Δ. Π.: Υπάρχει μια άποψη και την ασπάζομαι σ' ένα βαθμό που υποστηρίζει πως κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα, είτε σκόπιμα είτε όχι, είναι στρατευμένο σε μια ιδεολογία. Για εσάς τι σημαίνει η στράτευση για μια σκηνοθέτρια και έναν καλλιτέχνη εν γένει;
Μ. Π.: Η στράτευση είναι απαραίτητο βήμα για έναν καλλιτέχνη… αλλά όχι η στράτευση σ’ ένα κόμμα… η στράτευση σε μία ιδεολογία. Εγώ αισθάνομαι στρατευμένη. Στο θέατρο κατ’ αρχήν υπηρετώ αποκλειστικά το χώρο του θεάτρου…. Αλλά νιώθω στρατευμένη και σε κάθε υπόθεση που έχει μέσα τις έννοιες «δίκαιο – άδικο». Μ’ ενδιαφέρουν τα θέματα που καταγγέλλουν κάθε είδος κοινωνικής αδικίας και κάθε μορφή μικροαστικής υποκρισίας…
Δ. Π.: Η αποστολή του στόλου της ελευθερίας και της μεγάλης ανθρωπιστικής βοήθειας που μετέφεραν τα πλοία δεν στέφτηκε με επιτυχία. Το κράτος του Ισραήλ, συμπεριφερόμενο σαν πειρατής κι αδιαφορώντας για την διεθνή νομιμότητα, δολοφόνησε αρκετά μέλη του πληρώματος του Μαβί Μαρμαρά ακυρώνοντας επί της ουσίας την αποστολή. Γνωρίζουμε πως τα έσοδα της παράστασης δόθηκαν για την παραπάνω αποστολή. Σήμερα, που έχει μεσολαβήσει αρκετός χρόνος ώστε από τη μια να βλέπουμε με μια πιο ψύχραιμη ματιά τα γεγονότα και από την άλλη να παρακολουθούμε την ατιμωρησία του στυγερού εγκλήματος, πως νιώθετε;
Μ. Π.: Νιώθω πως θα ήθελα να εύρισκα μέσα μου το θάρρος στην επόμενη αποστολή να πάω κι εγώ.
Δ. Π.: Τέλος, δύσκολη χρονιά φέτος οικονομικά για τους πολίτες που σημαίνει δυσκολότερη χρονιά για τα θέατρα. Αυτό αντικειμενικά θα κάνει το θεατρόφιλο κοινό λίγο περισσότερο απαιτητικό κι ίσως επιφυλακτικό. Εσείς τι σχέδια έχετε;
Μ. Π.: Θα παλέψουμε όπως παλεύουμε κάθε χρόνο… Στη συνέχεια θα παίξω ένα έργο στο "Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας" σχετικά με το θέμα της σχέσης της τέχνης με την ελευθερία την εσωτερική και πώς επηρεάζεται ο καλλιτέχνης όταν κάποια σοβαρή ασθένεια τον αναγκάζει να εγκαταλείψει αυτόν το χώρο ελευθερίας και έκφρασης… Μπορεί η ψυχανάλυση να δώσει διέξοδο; Το έργο λέγεται "Solo Dueto", είναι του Τ. Κερίνσκυ και το σκηνοθετεί η Ελένη Μποζά. Θα παίξουμε με τον Ν. Αρβανίτη από το Γενάρη. Τώρα συμμετέχω στις παραστάσεις της Λυρικής Σκηνής «Το μικρόβιο του Έρωτα» για τη ζωή του Γιαννίδη που σκηνοθετεί και χορογραφεί η Σοφία Σπυράτου. Έχω κάποια σχέδια για μια καινούρια παράσταση με τη Δήμητρα και τη Μάρω αλλά και με τη Μαρία, τον Τάσο και τον Ανδρέα που είχαμε συνεργαστεί ωραία στο παρελθόν αλλά δεν ξέρω αν θα ευοδωθούν … λόγω της κατάστασης.. θα δούμε…
Η παράσταση "Το όνομα μου είναι Rachel Corrie" ανέβηκε φέτος τον Οκτώβριο για δεύτερη χρονιά στο "Θέατρο του Νέου Κόσμου". Στο φετινό της ανέβασμα την παρακολουθήσαμε στην σκηνή του θεάτρου "Κάτω χώρος" αντί για το "Δώμα" που ήταν πέρσι. Η παράσταση ανεβαίνει για τον μήνα Οκτώβρη και είναι μια καλή ευκαιρία για όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει ακόμη. Από Νοέμβρη στόχος για τους συντελεστές θα είναι να έχει η παράσταση όσους σταθμούς περισσότερους γίνεται στην περιοδεία της στην ελληνική επαρχία.
Δ. ΠΕΤΙΜΕΖΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου