Με τη Μαρία Ψαρά είμαστε συνάδελφοι στο ''Εθνος''. Η Μαρία είναι άτομο εγκάρδιο, φιλικό και επικοινωνιακό. Ως δημοσιογράφος είναι υπεύθυνη και σοβαρή επαγγελματίας. Ευαισθητοποιημένη, και πάντα μέσα στην καρδιά των γεγονότων. Ετσι και τώρα. Πρόσφατα ο ''Στόλος της Ελευθερίας'' έπλευσε προς τη Γάζα για να προσφέρει βοήθεια στους αποκλεισμένους Παλαιστινίους. Η Μαρία ήταν στο πλοίο ''Ελεύθερη Μεσόγειος''. Τα αιματηρά γεγονότα και η σύλληψη των 700 ειρηνιστών είναι γνωστά. Κάποιες άγνωστες, όμως, πτυχές των συνθηκών της κράτησής τους μας περιγράφει στο ενυπόγραφο άρθρο της η εκλεκτή συνάδελφος:
Της ΜΑΡΙΑΣ ΨΑΡΑ
"Έτσι όπως έβλεπα τα 18χρονα κοριτσάκια κι αγοράκια να μας παραλαμβάνουν αιχμαλώτους στο λιμάνι του Αστνόντ το ΄νιωθα, το ΄βλεπα ότι το μέλλον υποθηκεύεται. Περισσότερα από 700 μέλη του “Στόλου της Ελευθερίας” που με έξι πλοία μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια για την αποκλεισμένη Γάζα βρισκόμασταν στα χέρια παιδιών που δεν είχαν προλάβει να σκεφτούν τίποτε άλλο παρά την επαγγελματική διέξοδο του στρατού. Οι γενίτσαροι δεν είχαν κανένα άλλο καθήκον παρά να μας μεταφέρουν σαν ζώα από κισέ σε κισέ για ακόμη μία ανάκριση, ακόμη έναν σωματικό έλεγχο. Άγουροι και ανολοκλήρωτοι νεαροί, κοπέλες με άψογο μακιγιάζ και σημάδια νεολαίας, που κανονικά θα έπρεπε να γελούν, να φλερτάρουν, να ερωτεύονται, έπαιζαν το ρόλο του δεσμοφύλακα, του ψυχρού και κυνικού εκτελεστή της συνείδησής μας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:
“Πού με πάτε;”, ρώτησα τη “δική” μου στα αγγλικά καθώς με έσερνε από την ανάκριση της αστυνομίας στην ανάκριση των μυστικών υπηρεσιών. “Δεν είμαι υποχρεωμένη να σου πω. Προχώρα”, ήταν η απάντησή της, για να με κάνει να προβληματιστώ όχι για το δικό μου μέλλον, μα για το δικό της.
Τι μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα που “ντύνει” τα παιδιά της με ένα απροσπέλαστο δίχτυ απανθρωπιάς; Πώς μπορεί ένας νέος άνθρωπος να ονειρεύεται έναν κόσμο χωρίς “τους άλλους” για να είναι ευτυχισμένος; Τι αποφάσεις θα λάβουν όταν κληθούν να υπηρετήσουν στα ανώτερα αξιώματα που θα φτάσουν στη μέση ηλικία τους;
Το κράτος που λέγεται Ισραήλ βασίζεται στον φόβο και την στρατοκρατία. Το έζησα καλά κατά την πειρατεία των κομάντο στο πλοίο “Ελεύθερη Μεσόγειος” στο οποίο επέβαινα, κατά τη διάρκεια των ενοχλητικών ερωτήσεών τους στο Ασντόντ και μετά στα κελιά υψίστης ασφαλείας της Μπερσεβά. Ακόμη και στη σωφρονιστική υπάλληλο -την οποία συμπάθησα επειδή με άφησε να μιλήσω δευτερόλεπτα παραπάνω στο ένα και μοναδικό τηλεφώνημα που μου επέτρεψε- το είπα: “Γιατί μας φέρεστε έτσι; Δεν είμαστε εγκληματίες!”. Η απάντησή της ήταν να μου κλείσει ερμητικά το παράθυρο του κελιού μου... Στους γενίτσαρους του Ισραήλ δεν αρέσει προφανώς ο διάλογος...".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου