Αυτό πρέπει να σταματήσει

http://www.sevenart.gr/news-detail.php?catid=9&id=93

03 Ιουνίου 2010 | SevenArt.gr

Του Δημήτρη Πετιμεζά (petimezas@sevenart.gr)

“Αυτό πρέπει να σταματήσει. Νομίζω ότι είναι μια καλή ιδέα για όλους μας να παρατήσουμε ό,τι κάνουμε και να αφιερώσουμε τις ζωές μας στο να το κάνουμε αυτό να σταδματήσει. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι κάτι το εξτρεμιστικό πλέον. Ακόμα θέλω πολύ να χορέψω πλάι στην Pat Benatar και να έχω αγόρια και να κάνω καραγκιοζιές. Αλλά επίσης θέλω και αυτό να σταματήσει” είναι τα λόγια της Rachel Corrie, της Αμερικανοεβραίας που πήγε εθελόντρια στην Παλαιστίνη και πέθανε κάτω από μια μπουλντόζα που είχε σκοπό να γκρεμίσει σπίτια Παλαιστινίων.

Έχοντας μπει πλέον στον Ιούνιο, οι παραστάσεις που ακόμη ανεβαίνουν είναι ελάχιστες. Παράλληλα, εξ αιτίας της στυγερής δολοφονίας των ακτιβιστών του Free Gaza Movement, νομίζουμε πως είναι καλό να θυμηθούμε, μια από τις καλύτερες παραστάσεις που ανέβηκαν την θεατρική χρονιά που φτάνει στο πέρας της. Ο λόγος για την παράσταση “Το όνομα μου είναι Rachel Corrie”. Η παράσταση ανέβηκε φέτος για δεύτερη φορά στην Ελλάδα. Αυτήν την φορά για την ενίσχυση του σκοπού “Ένα καράβι για την Γάζα”, το καράβι της ελληνικής αποστολής που επιχείρησε ανεπιτυχώς να σπάσει τον αποκλεισμό της λωρίδας της Γάζας.

Καταρχήν, χρειάζεται να πούμε πως το κείμενο της παράστασης είναι μια επιμέλεια του προσωπικού ημερολογίου και των email που έστελνε σε γονείς και φίλους της η Rachel Corrie όταν ήταν στην Παλαιστίνη. Την επιμέλεια των κειμένων έχει κάνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Alan Rickman με την βοήθεια της δημοσιογράφου Katharine Viner που έχει μια εμβρίθεια γνώσεων για το παλαιστινιακό ζήτημα. Να τονίσουμε επίσης, πως η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court Theater του Λονδίνου όπου έσπασε τα ταμεία. Αντίθετα, όταν μετά από συμφωνία που έκλεισαν οι συντελεστές της παράστασης, επιχείρησαν να την ανεβάσουν στην Νέα Υόρκη, η παράσταση αναβλήθηκε επ' αόριστον. Η επίσημη δικαιολογία ήταν η πρόσφατη αρρώστια του Ariel Sharon και η εκλογή της Hamas στην Παλαιστίνη.

Το δεύτερο ανέβασμα της παράστασης στην Ελλάδα έγινε τον Γενάρη που μας πέρασε στο “Θέατρο του Νέου Κόσμου”. H σκηνοθέτρια της παράστασης, Μάνια Παπαδημητρίου, πέτυχε να διεισδύσει στον ρεαλισμό του κειμένου και μέσα από τις σκηνές που δημιούργησε, έκανε πράξη την τραγωδία στην πιο καθαρή της μορφή. Ενώ αυτό που συγκλόνισε στην παράσταση, ήταν η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Δήμητρας Σύρου. Το πιο κρίσιμο στοιχείο που διέθετε η ερμηνεία της, ήταν η εναλλαγή των διαθέσεων και ακόμη περισσότερο η ισορροπία που είχε ανάμεσα σε θεμελιώδεις αλλαγές συναισθημάτων.

Η Rachel όπως φαίνεται μέσα από την παράσταση, σε αντίθεση με αυτό που μπορεί να νομίζουν πολλοί άνθρωποι, δεν είναι ένας άνθρωπος με παρωπίδες, ένας φανατικός με αγαθές προθέσεις. Δεν είναι μια γυναίκα που το αποκλειστικό της ενδιαφέρον έχει γίνει ο ακτιβισμός. Αναζητώντας την αιτία αντί στην ίδια την πραγματικότητα, σε κάποια άλλη ψυχολογική αδυναμία ή τραύμα. Νέα, με όνειρα για το μέλλον, ενθουσιάζεται με τον κόσμο, την τέχνη και την ζωή. Αυτό είναι που μένει στην παράσταση· η Rachel είναι μια από εμάς. Η παράσταση γίνεται στο τέλος της, αιχμή του πολιτικού θεάτρου και με το πέσιμο της αυλαίας έχουμε στο μυαλό μας έναν μονόλογο-ύμνο στον ανθρωπισμό. Χαρακτηριστικό της παράστασης ήταν πως με το τέλος της, πολλοί από τους θεατές δεν είχαν λόγια να την περιγράψουν, κάτι που δεν το συναντάς τόσο συχνά.

Όταν βγήκαμε από το θέατρο κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την τραγική κατάληξη που θα είχε η διεθνής αποστολή του Free Gaza Movement. Έχοντας ωστόσο ακόμη την μορφή της Rachel Corrie στο μυαλό μας γνωρίζουμε πως αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι είναι ό,τι μπορούμε ώστε αυτό να σταματήσει. Μπορεί να κάνουμε πολλά πράγματα στην ζωή μας, να έχουμε να προσωπικά μας προβλήματα αλλά αυτήν την αδικία ο καθένας με τον τρόπο του πρέπει να την κάνει να σταματήσει.